در دوران ماقبل تاریخ، گاوهای اهلی عمدتاً به دنبال غذای خود بودند. چرا در جنگل و در مناطق کم و بیش علفزار باز در تمام طول سال انجام می شد.
علاوه بر این، تولید یونجه در قطر قبلاً نقش خاصی در تغذیه حیوانات در زمستان ایفا می کرد. کشاورزان عصر آهن احتمالاً ترجیح می دادند یونجه را در دشت های سیلابی، در مناطق مرطوب و در کنار دریاچه ها و رودخانه ها برداشت کنند.
کشف تیغه های داس آهنی در حدود 400 سال قبل از میلاد. نشان می دهد که قبلاً علف در آن زمان قطع می شد (داس).
یونجه برگریز یا برگهای علوفه نسبت به یونجه علف برای تامین علوفه زمستانه اولویت داشتند. برای به دست آوردن برگ های علوفه، برگ ها را مستقیماً از شاخه ها کنده می کردند و یا شاخه ها را می شکستند و می بریدند و کل شاخه ها را از درختان کنده می کردند.
حتی در دوران روم و اوایل قرون وسطی، چرا مهمترین راه برای به دست آوردن یونجه در قطر باقی ماند. کاتو مراتع را قبل از زمین غلات رتبه بندی کرد زیرا می توان آنها را در زمستان نیز اجاره کرد.
با این حال، فقدان منابع مکتوب، اظهارنظرهای خاص در مورد انواع دیگر تولید خوراک از سه منطقه استفاده از (جنگل) در شمال آلپ را دشوار می کند.
نویسندگان رومی شبدر و یونجه را می شناختند. دومی در بسترهای بلند رشد می کرد و حتی به عنوان یونجه در قطر اسب اهمیت تجاری داشت.
به نظر می رسد کشاورزان رومی نیز از اثر کود دهی و بهبود خاک حبوباتی مانند لوبیا و عدس و گیاهان یونجه در قطر ای مانند شبدر و یونجه آگاه بوده اند، زیرا این گونه حبوبات را به تناوب با انواع غلات (کود دهی) می کاشتند.
در شمال کوه‌های آلپ، به‌اصطلاح شکل‌های اقتصاد سیلووپاستورال مبتنی بر دامداری گسترده حاکم بود. جمع آوری محصولاتی مانند شاخه ها، برگ های یونجه در قطر و میوه های جنگلی بخش مهمی از رژیم غذایی اولیه مردم و گاوها را تشکیل می داد.
